Duurzaamheidsgids:

De CSRD is een Europese richtlijn die grote bedrijven moeten volgen voor het rapporteren over de duurzaamheid van hun onderneming aan de hand van verschillende duurzaamheidscriteria. Grote bedrijven die eerder onder de NFRD vielen zijn vanaf 2024 verplicht om deze duurzaamheidsrapportage op te maken. Vanaf 2025 moeten ook grote bedrijven die voorheen niet onder de NFRD vielen aan de rapportageplicht voldoen. Wanneer ben je een ‘groot bedrijf’? Als je minimaal twee van de drie onderstaande voorwaarden afvinkt:

1. 250+ medewerkers
2. 50+ miljoen euro omzet op jaarbasis
3. 25+ miljoen euro op de balans

Vanaf 2026 gaat de CSRD wetgeving ook gelden voor het beursgenoteerde mkb en de verwachting is dat het niet-beursgenoteerde mkb daarna volgt.

Hoef je nu (nog) niet te voldoen aan de CSRD? Dan betekent dat niet dat je niets van deze wetgeving zult merken. Relaties moeten er mogelijk wel mee aan de slag en zullen wellicht ook van jouw bedrijf informatie nodig hebben om hun rapportage in orde te maken.

De CSRD is gebaseerd op ESG aspecten en richt zich daarbij met name op de specifieke vereisten voor rapportage en transparantie met betrekking tot de duurzaamheidsinspanningen in grote bedrijven. Deze vereisten zijn uitgewerkt in de European Sustainabilty Reporting Standards (ESRS).

Zowel de SFDR als de CSRD maken deel uit van het Sustainable Finance Action Plan (SFAP) van de EU.

Aan de slag met CSRD en op zoek naar een CO2 rapportage die voldoet aan de ESRS? Bij CFP kunnen we je hierbij ondersteunen. Ontdek hoe onze experts je helpen voldoen aan de Rapportage wetgeving.

De fundering van de mondiale wetgeving op het gebied van financiële rapportage vinden we in de IFRS. Daarbij speelt financiële materialiteit een grote rol. Het internationale instituut dat de IFRS beheert, rolde ook de International Sustianability Standards Board (ISSB) uit, waar de Sustainability Accounting Standards Board (SASB) weer onder valt.

De Sustainability Accounting Standards Board (SASB) werkt aan heldere duurzaamheidsstandaarden voor financiële rapportage. De SASB neemt daarbij een sector-specifieke benadering en werkt daar standaarden voor uit. De SASB Materiality Map is een goed voorbeeld: deze tool maakt het makkelijk om de relevantie van duurzaamheidskwesties weer te geven. Zo ontdekken bedrijven welke factoren invloed hebben op hun financiële prestaties en waar ze hun aandacht dus op moeten richten. Ook investeerders verkrijgen op hun beurt belangrijke informatie voor het nemen van beslissingen.

De SASB stelt duurzaamheidsrichtlijnen per sector op en deze komen grotendeels overeen met de GRI eisen. Een verschil is dat de SASB meer kijkt naar externe factoren die impact hebben op de financiële status van een bedrijf, terwijl GRI dit omkeert en meer kijkt naar hoe bedrijfskeuzes invloed hebben op het milieu en de samenleving.

In 2021 is op de COP26 klimaatconferentie bepaald dat onder andere de SASB werd opgenomen in de Value Reporting Foundation.

De GRI is een internationale organisatie die richtlijnen voor duurzaamheid rapportages opstelt. Het is een framework dat bedrijven en organisaties wereldwijd helpt om de ESG informatie op “een duidelijke en vergelijkbare manier te identificeren, verzamelen en rapporteren”. GRI faciliteert dus de communicatie over ESG factoren en hoe bedrijven hiermee omgaan, ongeacht hun grootte, industrie of vestigingsland. In een CSRD rapport worden richtlijnen als de GRI vaak meegenomen. De GRI is de meest gebruikte standaard voor duurzaamheidsrapportage en gaat al sinds 1997 mee.

Ook de TCFD komt voort uit het Parijsakkoord van 2015. De G20 – een internationale samenwerking tussen 19 landen + Europese Unie + Afrikaanse Unie – richtte de TCFD op, samen met de internationale Financial Stability Board (FSB). De TCFD is een kader dat aanbevelingen doet over het beheersen en rapporteren van klimaatrisico’s. Dit heeft vooral betrekking op financiële risico’s zodat banken, aandeelhouders en beleggers de ESG-inspanningen van een onderneming kunnen volgen. Het is opgericht met als doel om bedrijven te helpen begrijpen hoe klimaatverandering hun onderneming kan beïnvloeden.

Waar de TCFD zich toespitst op richtlijnen voor het meten en rapporteren van de financiële impact van klimaatrisico’s, heeft de GRI een bredere scope waar ook sociale factoren een rol in spelen.

De SFDR is een Europese verordening die als doel heeft om de transparantie van financiële instellingen te vergroten, met name met betrekking tot hoe deze instellingen duurzaamheidsrisico’s en kansen opnemen in hun beleggingsbeslissingen. Daarnaast moet volgens deze richtlijn ook het beloningsbeleid van de instelling worden aangepast op basis van duurzaamheidsrisico’s.

Het verschil tussen de SFDR en de TCFD zit ‘m onder andere in de doelgroep. TCFD richt zich op bedrijven wereldwijd en de richtlijnen dienen bijvoorbeeld investeerders. De SFDR is actief op Europees in plaats van wereldwijd niveau en is van toepassing voor financiële actoren zoals banken, beleggingsadviseurs en beheerders van groot vermogen. De SFDR dient net als de TCFD investeerders, door eerlijke en vergelijkbare rapportage te faciliteren, waarmee greenwashing uitgebannen wordt.

NFRD is de voorloper van CSRD: beide richtlijnen van de Europese Unie. De NFRD opereerde op een veel kleinere scope en richtte zich alleen op organisaties van openbaar belang (OOB) met meer dan 500 werknemers. De reikwijdte van de CSRD is dus een stuk groter.

De NFRD richtlijn werd in 2014 in het leven geroepen en had als doel “de verantwoordingsplicht te versterken en belanghebbenden te helpen bij het monitoren en beoordelen van de ESG-prestaties van ondernemingen”. Deze richtlijn richtte zich dus ook op hoe duurzaamheidsaspecten de operaties van ondernemingen beïnvloeden en vice versa.

De EU Taxonomy geldt als leidraad voor investeringen in duurzaamheid. Het maakt duidelijk welke economische activiteiten wel en niet ‘duurzaam’ mogen heten op basis van hun “wetenschappelijk getoetste bijdrage aan het voorkomen van klimaatverandering of beperken van de gevolgen ervan”. Er zijn technische screening criteria opgesteld om te bepalen of een activiteit bijdraagt aan minimaal een van de doelen die de EU Taxonomy heeft gezet. Dit wordt het vereiste van ‘substantial contribution’ genoemd.

Naast dit vereiste zijn er twee voorwaarden. Allereerst het ‘Do no significant harm’ principe. Dit zorgt ervoor dat er focus ligt op het voorkomen van schade aan de omgeving.

De andere voorwaarde richt zich op sociale duurzaamheid en is genaamd ‘Minimum social safeguards’. Om duurzaam genoemd te mogen worden, moet een activiteit in lijn zijn met verschillende richtlijnen op het gebied van mensenrechten, arbeidsomstandigheden, sociale verantwoordelijkheid en anti-corruptie.

De CSRD is een rapportageraamwerk dat hoort bij het classificatiesysteem van de EU Taxonomy. De CSRD verplicht bedrijven dus om aan de hand van deze leidraad te rapporteren over hun duurzaamheidsprestaties. Ook de SFDR verwacht dat financiële instituties transparant zijn over hoe hun producten de normen van de EU Taxonomy volgen.

Ook taxateurs moeten rekening houden met ESG en klimaatrisico’s bij het bepalen van de waarde van een kantoor, distributiecentrum of winkel. Dit kan met behulp van de Duurzaamheidsparagraaf, in de markt ook wel DuPa 2.0 genoemd. Tachtig criteria, gericht op duurzaamheid en klimaatrisico’s.
Met de DuPa module van CFP krijg je direct inzicht in de duurzaamheidskenmerken van een gebouw en zie je hoe dit zich vertaalt naar energie-efficiëntie, klimaatbestendigheid, en de businesscase.

Onze experts kunnen je met de DuPa Module laten zien welke innovatieve en kostenbesparende verduurzamingen in gebouwen doorgevoerd kunnen worden. Benieuwd? Lees hier meer over de DuPa Module.